محبت بی تفاخر روزگار بهتری دارد

بشر با عشق ِبی تزویر یار بهتری دارد

زمانِ عشق ورزیدن به هم، پیوسته باید بود

زمین در کیش مهر خود مدار بهتری دارد

شراب وقف در رگ های احسان می شود جاری

و  احسان با زلالش اعتبار بهتری دارد

بگو پشمینه پوش عشق از تن خرقه بردارد

که کالای تواضع خواستار بهتری دارد

چه رازی هست در دستان نخل وقف، مادامی

که مبرور است و مشکور است بار بهتری دارد!

(رضا محمدصالحی)

سلام عشق

ای اتفاق شگرفم

چه کردی تو با قلب معشوقه خواهم

که یاد تو را

قطره

قطره

به روی زبان ثناگوی من

می چکاند

چه کردی تو با سینه ی پر ز آهم

که در هر نفس

حریر ملوکانه ی خاطرت را

گره می زند

رج

به

رج

روی تار خیالم

تو ...

آری تو ! ... با من

چه کردی

که جز تو

سوالی

خیالی

مجالی

و حال و هوایی

 ندارم

( رضا محمدصالحی)

تا طرز نگاهش به هواخواه ، چنان است
یک طایفه از فتنه ی چشمش نگران است
 
من بی حذر از کوچه ی معشوقه گذشتم
گر ظرف ِدلم می شکند، عشقْ همان است
 
گفتند چه می خواهی از این قلعه ی مرموز
گفتم بت افسون شده ام در خفقان است
 
بوسیدن سیبِ لب او قسمت من نیست !
ممنوعه ی فردوس ِعدن یا رمضان است ؟
 
پیراهن او دشت ِپر از زنبق وحشی است
در گونه ی پُرخنده اش ارکیده نهان است
 
یاقوت تراشیده شبیه دهن اوست  -
یا خاتم ِچشم ترش الماس نشان است؟
 
سر بردن ِاین قصه نه کار دل ِتنگ است
سر، بی غم ِعشقش به تنم بار ِگران است
 
القصه... چرا من هنرش را بشمارم
"چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است" ؟
( رضا محمدصالحی)

به نام نامی عشق آنکه آفرید انسان
بخوان به نام کریمش بخوان به نام ِ همان
 
همان که با قلم آموخت آنچه می بایست
هر آن که را ادب آموخت اسوه شد شایان

بخوان به نام خدایی که آفریده تو را
بخوان ! بهانه ی خلقت به نامِ خالق جان

تو برگزیده شدی تا تمام گردانی
مکارم الاخلاق در میانِ خلق جهان
 
تو بر عقیده ی عشقی  و کینه را کافر
بخوان که پُر شود از عشق سینه ی ایمان
( رضا محمدصالحی) 

در خلسه های خلوت ِخویشم، خدای عشق
بر من ببخشْ بسملِ دل را برای عشق
 
این روز ها که سر شده با حیرتی مدام
هم  شهره در جنونم و هم مبتلای عشق
 
هر صفحه  از صحیفه ی هستی ورق زدم
برجسته بود جمله ی قالوا بلای عشق
 
هرکس که دل سپرده در این حلقه سالها 
دستش مگر رسد به  بلندای پای عشق
 
 از من مخواه صحبت دیگر،که کرده ام
عشقم نثارِ شاهد و جانم فدای عشق 

(رضا محمدصالحی ) 

حالم شبیه حال دلقک های درباری است
خندیدنم از روی اکراه است و اجباری است
 
مستی اگر محصول خونِ تلخ ِ انگور است
محصول دلخونی ولی پیوسته هشیاری است
 
حال و هوای کافه های شهرِ ما وهم است
برنامه ی هر روز پیش ِ مرد سیگاری است
 
حالی به حالی می شود وقتی که جوگیراست
مردی که درگیر جنونی سخت و ادواری است
 
طرز نگاه مردمْ اینجا شک برنگیز است
اینجا تماشاچی شدن نوعی ولنگاری است
 
دروازه های شهر شاید دست رهزن هاست
یا کاروان دریوزه از عفریته سالاری است 
 
وقتی که باید رفت ماندن ها گلوگیراست
رفتن اگر باید بمانی هم ستمکاری است
( رضا محمدصالحی) 

تویی که صورت خوبت چو ماه تابان است
سحر به عشق طلوعت ستاره باران است
 
خدیجه ، مریم و زهرا و آسیه، سرمد!
از آن میانه یکی پادشاه خوبان است  
 
تو آن سخاوت محموده ای که در نظرت
یتیم و برده و مسکین و خانه یکسان است
 
تو را شبیه پدر آفرید حضرت عشق
فرشته در قدمت حاجب شبستان است  
 
هنوز پرده از این راز بر نیافتاده 
چگونه دخترکی مادرِ پدر جان است؟  
( رضا محمدصالحی)

 
با نام او زن باز احیا شد، درخشید
معنای مادر بودنش را تازه فهمید
 
از آسیه از ساره از مریم ... فراتر
پاکیزه تراز آب و زهرا تر ز ناهید
 
با این همه روی زمین دیری نپایید
دنیا فقط یک جرعه از آن چشمه نوشید
 
آخر مگر آن عصمت بی انتها را
با چشم تنگِ اهل دنیا می توان دید؟
 
این زن تجلیگاه رب العالمین است
او هم تکلم کرده با روح الامین است*
 
این زن شبستان حرا را می شناسد
اهل سقیفه ، او شما را می شناسد!
 
تکرار عصمت بهره ی لولاک او بود
اصل امامت بی گمان پژواک او بود
 
دنیا برای بودنش بی اشتمال است
در برکه می گنجد مگر دریا؟، محال است!
 
قدرش ندانستند و حالا قبر او را
رازی که پنهان می شود تا صبح فردا
 
مستودعٌ فیها که رازی سر به مهر است
در دست موعود است و از اسرار توحید
 
دنیا بدون زهره شد ، از جلوه افتاد
وقتی شمیم داغ او در کوچه پیچید
 
این غصه اقیانوس را آتش به جان زد
داغ ِغروب زهره در دامان خورشید !
 
آهسته در گوش زمان می گفت گردون
امشب زنی هفت آسمان را در نوردید
(رضا محمدصالحی)  

* ای تکلم کرده با روح الامین / دختر تجریدی زیتون و تین ( احمد عزیزی) 

آه ! دختر بی پناهم  
وقتی که من
در سیلاب تشویش غوطه ور بودم
تو
بی گناهی صریحت را
بی صدا فریاد می زدی
به : دنیای بی رحم  
به : بی رحم های دنیا
زیر مژه های ابریشمی ات
و در چشمان محجوب ات
چه برائت عجیبی موج می زند
از دنیای بی رحم
از بی رحمی دنیا
هر چند روی لبهای بی رنگ ات
تشهد به نماز ایستاده است !
با من حرف بزن
با صدای بی رمق ات ... بگو
اندازه ی
درد بالهای شکسته را
سردی سنگ فرش دانشگاه را
که گرمی خون را می بلعید   
آه ! دختر بی پناهم  
کابل من ! حرف بزن ...
« جان پدر کجاستی » !

( رضا محمدصالحی) 

گم کرده ام تو را به پوهنتون^* ِمرگبار
بیچاره ام بدون تو در رنج بی شمار
 
«جانِ پدر کجاستی» پاسخ نمی دهی !
صد بار پی گرفته ام ، شاید هزار بار
 
حالا سراغ از که بگیرم ز کابل ام ؟
از پُرسه های بی خبرانیم،  بی قرار  
 
جرمت چه بود دختر نیکو سرشتِ من
جز صورتی جمیله و جز سیرتی بهار
 
پرسیده ام نشان تو از شهرِ بی دفاع
جایی تو را ندیده به سیمای اضطرار ؟
 
از چشم خون گرفته اش دریافتم که من
گم کرده ام تو را به شبستان انتظار
 ( رضا محمدصالحی) 

* دانشگاه به زبان پشتو

 
زمین دچار بلا شد، به اجتنابِ دعا
چه روزگار غریبی است، احتجاب دعا !
 
هلا سفیر رهایی هلا سپیده ی عشق
به آسمان برسان دست ِ مستجاب دعا
 
بگو به  اهل سما حال و روز دنیا را
نشان بده به زمین سمت و سوی باب دعا
 
مگو هبوط بشر از بهشت،  تقدیر است
صعود می کند انسان به انتخاب دعا
 
گرفته ساغر حاجت به دوش و می ریزد
فرشته ای که وکیل است بر حساب دعا
 
همین سه حرف الفبا مسیر وصل خداست
دلیل عـرش الهی است این شهاب دعا
( رضا محمدصالحی) 

به وقت همین ایام دلگیر 

باید برای سفره قدری نان بیابم
از فقر دوری کرده تا ایمان بیابم

شرمندگی کافی است درکاشانه، باید
با نقد جانم توشه ای ارزان بیابم

با سینه ای مجروح و با دستان خالی
در کوره راهی واپسین درمان بیابم
 
حرف از کدامین پیشه در  دِه  می زنی تا
در کوچه سارانش کمی امکان بیابم؟
 
آخر بهای بغچه ای نان جان نباشد
من کولبر بودم که قدری نان بیابم !

(رضا محمدصالحی)

برای کولبران مظلوم 

با من از پنجره ی رو به سپیدار بخوان
بیقرار تو ام و در غم دلدار،  بخوان
 
افق ِ شرعی من با نفس ات می شِکفد
وقت ِ امساک من و لحظه افطار بخوان
 
" از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر"
از همین عشق که گویا شده تکرار بخوان
 
جرعه ای بر جگر سوختگان می ریزد
جام آواز تو ای مرد سزاوار بخوان
 
رفتی از دیده ی ما جای تو خالیست ولی
برو در حلقه ی رندان هوادار بخوان
 
صحبت خاطره داران تو این است ، برو
گله ای نیست ، ولی قافله سالار بخوان
*****
برای استاد محمدرضا شجریان
( رضا محمدصالحی) 

اولین بار است که جز شعر در این صفحه می نگارم, حس کردم برای نبودن های طولانی باید از مخاطبینم دلجویی کنم و به پاس سرزدن شان به این دفتر و دیدن اشعار مربوط به قریب یکسال قبل (که عدم بروز رسانی صفحه دلیلش بوده است ) صمیمانه از محضرشان اعتذار جویم .

صفحه با سه شعر تازه بروز شد و ...

دوستتان دارم گرامیان

چه آشنا و چه نا آشنا ،

همینکه میهمان این دفتر می شوید درِ خانه ی قلبم هم به رویتان باز است .

کوه چون گریه نمی کرد نمی دانستم 

کوه ها اشک ندارند فرو می ریزند ! 

نباید این جهان زندان انسان می شد اما شد
تمام عمر صرف لقمه ای نان می شد اما شد
 
نباید تیره می شد روزگارِ بخت این مردم
شب نامردمانْ راحت چراغان می شد اما شد
 
نباید عشق درگیر هوس می شد ولیکن شد
نباید چاه جای ِماه کنعان می شد اما شد
 
شغادان دام گستردند در راه جوانمردی
نباید خدعه سهم پهلوانان می شد اما شد
 
کمان ِعشق و تارِ دل، به هم پیوسته رامشگر!
نباید حاصلش رنج فراوان می شد اما شد

( رضا محمدصالحی) 

مرگ
در انتظار من است
و من منتظر زندگی
... این فاصله را چه بنامم ؟
باید
از دیوانه ها بپرسم که
همیشه لب تاقچه است ...
کوله بارشان
و
رفتنشان را
اشاره ای کافی است .

عشق باید با من و دیوانگی هایم بسازد
خو کند،  با خویم و مستانگی هایم بسازد
 
شعله ای در جانم افتاده است سوزان است، باید
هم بسوزد هم به این پروانگی هایم بسازد
 
حال من خوب است چون خیلی خرابم، عشق باید
با همین احوال و این ویرانگی هایم بسازد
 
ماه گونه می تراود عشق ِ من شاید پلنگی
با سراب وصل و با رندانگی هایم بسازد
 
عشق با پروای عقل و عافیت، شاید نسازد
باید اما با من و بیگانگی هایم بسازد
(رضا محمدصالحی)

در این مبهوتی مبهم در این غوغای ویروسی
تماشای جهان تلخ است ...بی آغوش و روبوسی
 
هنوزم  دست از دامان خوبان  برنمی دارم
هنوزم  دوست دارم همنشینی های ملموسی
 
اگر چه عقل می گوید حذر کن از می ِ دیدار
ولیکن عشق دارد صحبتِ زیبا و محسوسی :
 
که حالی خوش نخواهی داشت از این بر حذر بودن
چرا ای آشنا در انزوای  خانه  محبوسی ؟
 
نسیم باد نوروزی مگر این غصه بردارد
خدایا دلخوشم گردان به مهمانی و مأنوسی

( رضا محمد صالحی )

این روزها چون خانه ای هستم
در انتهای کوچه ای بن بست 
گاهی دچاربغض هایی گُنگ!
گاهی شبیه کوچه گردی مست
 
هرعابری در من خودش را دید
از بس که صیقل خورده احساسم
شاید نباید غصه می خوردم
شاید زیادی حاد و حساسم
 
پیدا کنید از روی اشعارم
رد مرا تا سرنوشتی داغ
شب های بارانی ببینیدَم
رنگین کمانی در دل آفاق
 
مچاله ام در کاغذی رنگین
دنبال راهی تازه می گردم
در بیت پایانیِ شعرم هست
انگاره های آخرین دردم
 
دردی که بی اندازه شیرین است
در برگ ریز خود فراموشی
هنگامه ی "نان و شراب" و پیپ
با حوری ِحاشا هم آغوشی
 
بوی زمستان در عبوری سرد
پیچیده در شب های پایانی
حالا تمام ِقصه ام این است
من بودم و یک عمر حیرانی

( رضا محمدصالحی)

آمد دوباره فصل هجران تو، این پاییز
خالی است دل از شادی و ازغصه ات لبریز
 
بر دردِ این دوری که پایانی نمی بینم
در خاطراتِ تلخ و بر غمنامه هایم نیز
 
مثل پرستویی  تو در دلتنگی ِیک عصر
رفتی و ما ماندیم در صبحی ملال انگیز
 
در خاطرم  انگاره های با تو بودن ها
طعم شراب است و شرنگی تلخ و سُکرآمیز

(رضا محمدصالحی)

بـا عشـق هـم آغـوشی و از دلـهره لبریز 
تقدیر تو این است، به یک معجزه برخیز
 
ای مریـمی بـاکـره ... ای ظـرف مسیحا
در محضـر ِعشقی ، دگـر از عقل بپرهیز 
 
عـُذرا تر از آنی که بپـرسـند چه کردی
بی واهـمـه بـا روح خداوند ، در آمـیز !
 
این چشمه ی پـاکیزه و ایـن نخل ِبرائت
هم چشم تو روشن شده با طـفلِ دلاویـز
 
از دور بـه نـوزاد اشـارت کــن و بـگـذر  
آنـگـاه بـشـارت بـده ، اعـجاب بـرانگیز
 
در نـاصـره پـیـچـیده اذان گـویـیِ عیسی
در مسجد و دیر و همه ی صومعه ها، نیز  
( رضا محمدصالحی) 

به قاف عشق تو ره می بریم و بالِ خیال-
گشوده ایم و پریدیم  در مجال ِ خیال
 
طفیل هستی عشقیم  ، خواجه می فرمود
من و پری که نشستیم در ظلال ِخیال
 
طریق عشق و خطرهاست ،خونمان امشب
نثار صحبت ایشان شد و حلال ِخیال
 
ز بوی نرگس چشمش هنوز مخموریم
که گرم چیدن آنیم و بی خیال ِخیال
 
نوشته  دست خدا روی لوح باور ما
ِبهل تمام جهان را ، که در خلال خیال -
 
اگرچه  اول راهیم اگرچه بی هنریم
به قله هم برسیم از مسیرحالِ خیال
( رضا محمدصالحی)

 شور مستی چه قَدَر از سر ِما افتاده !
 باد این باده سحر از سرِ ما افتاده
 
عشق روزی به سر ِما زد و دیوانه شدیم
اثرش آه ... دگر از سرِ ما افتاده  
 
نقد عمر است اگر صحبت ایام ِشباب
فاش گویم ، که شرر از سرِ ما افتاده
 
از مسیر گله بی حوصله برگشت دلم
حس اینگونه سفر از سرِ ما افتاده
 
به حسودان پر از کینه بگویید هنوز
اهل عشقیم ، خطر از سرِ ما افتاده !
 
"یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم"
طمع شوکت و فَر از سرِ ما افتاده 
( رضا محمدصالحی)  

چشمان تو دریای پر از ماهی آبی است
لبهای تو سُکر آور و شیرین و شرابی است
 
زیبا تری از هرچه که گفتند و شنیدیم
صورتگرت ای عشق هنرمندِ حسابی است !
 
هاشور زده پلک تو را کلک ِ خداوند
مژگان تو گویی که همان تار ربابی است
 
لبخند تو شعر است نگاه تو ترانه است
هر جمله ی ناگفته ی تو تازه کتابی است
 
پیش از تو دلم  ناز کسی را نکشیده است
ای ناز ترین ، ناز تو بی حد و نصابی است

به بهانه ی سالروز تولد دختر دردانه ام نازنین زهرا 

جویده موج ِرها ماسه های خواب آلود 
رسیده پیکر " ماهی " به ساحل ، آب آلود 

حواس ساحل ِ مرموز ِ عافیت اندیش -
کجاست ؟ دست تطاول چه بی حساب ، آلود 

به هرزه گردی چشم های بی خدا ، انگار
سکوت  ، نعره ی تلخی است اضطراب آلود 

فغان که رندِ لمیده به روی راحت ِ وهم 
خبر ندارد از آن پیکر مهاب آلود 

" زگریه مردم چشمم نشسته در خون است " 
به سینه درد عمیقی است التهاب آلود 
( رضا محمدصالحی)