در من حلولی تازه دارد گاه انگاره ای از شوق و پروایم از حال استمراری ام پیداست آینده هم تنهای تنهایم ! ای عشق ای همواره بی تکرار وقتی هم آغوشی برایم نیست- با عشوه ات در من برانگیزان رشکی که در آموزه هایم نیست در انزوا هستم ...ولی با تو حتماً رفیقی پایه خواهم بود هم می کشم بار تو را بر دوش هم با غمت همسایه خواهم بود در نردِ عشق آموختم گاهی باید غرورم را سپر سازم تقدیر را باید بسازم تا یکباره طرحی نو دراندازم همکوچ با فوجی پرستویم من همصدا با سوز نی زارم باید بکوچم از دیار خویش از نای محزون بند بردارم در خلسه های نیمه شب هایم از شعر و از آهنگ لبریزم با شاملو در «کوچه» می گردم با « آه ِباران» اشک می ریزم از حال استمراری ام پیداست فردا و فرداها همین گونه است دنیا فقط افسانه ای گنگ است وقتی دلم در دام افسون است (رضا محمدصالحی)
آه ! دختر بی پناهم
وقتی که من
در سیلاب تشویش غوطه ور بودم
تو
بی گناهی صریحت را
بی صدا فریاد می زدی
به : دنیای بی رحم
به : بی رحم های دنیا
زیر مژه های ابریشمی ات
و در چشمان محجوب ات
چه برائت عجیبی موج می زند
از دنیای بی رحم
از بی رحمی دنیا
هر چند روی لبهای بی رنگ ات
تشهد به نماز ایستاده است !
با من حرف بزن
با صدای بی رمق ات ... بگو
اندازه ی
درد بالهای شکسته را
سردی سنگ فرش دانشگاه را
که گرمی خون را می بلعید
آه ! دختر بی پناهم
کابل من ! حرف بزن ...
« جان پدر کجاستی » !
اولین بار است که جز شعر در این صفحه می نگارم, حس کردم برای نبودن های طولانی باید از مخاطبینم دلجویی کنم و به پاس سرزدن شان به این دفتر و دیدن اشعار مربوط به قریب یکسال قبل (که عدم بروز رسانی صفحه دلیلش بوده است ) صمیمانه از محضرشان اعتذار جویم .
صفحه با سه شعر تازه بروز شد و ...
دوستتان دارم گرامیان
چه آشنا و چه نا آشنا ،
همینکه میهمان این دفتر می شوید درِ خانه ی قلبم هم به رویتان باز است .
مرگ
در انتظار من است
و من منتظر زندگی
... این فاصله را چه بنامم ؟
باید
از دیوانه ها بپرسم که
همیشه لب تاقچه است ...
کوله بارشان
و
رفتنشان را
اشاره ای کافی است .
بـا عشـق هـم آغـوشی و از دلـهره لبریز تقدیر تو این است، به یک معجزه برخیز ای مریـمی بـاکـره ... ای ظـرف مسیحا در محضـر ِعشقی ، دگـر از عقل بپرهیز عـُذرا تر از آنی که بپـرسـند چه کردی بی واهـمـه بـا روح خداوند ، در آمـیز ! این چشمه ی پـاکیزه و ایـن نخل ِبرائت هم چشم تو روشن شده با طـفلِ دلاویـز از دور بـه نـوزاد اشـارت کــن و بـگـذر آنـگـاه بـشـارت بـده ، اعـجاب بـرانگیز در نـاصـره پـیـچـیده اذان گـویـیِ عیسی در مسجد و دیر و همه ی صومعه ها، نیز ( رضا محمدصالحی)
به قاف عشق تو ره می بریم و بالِ خیال- گشوده ایم و پریدیم در مجال ِ خیال طفیل هستی عشقیم ، خواجه می فرمود من و پری که نشستیم در ظلال ِخیال طریق عشق و خطرهاست ،خونمان امشب نثار صحبت ایشان شد و حلال ِخیال ز بوی نرگس چشمش هنوز مخموریم که گرم چیدن آنیم و بی خیال ِخیال نوشته دست خدا روی لوح باور ما ِبهل تمام جهان را ، که در خلال خیال - اگرچه اول راهیم اگرچه بی هنریم به قله هم برسیم از مسیرحالِ خیال ( رضا محمدصالحی)
شور مستی چه قَدَر از سر ِما افتاده ! باد این باده سحر از سرِ ما افتاده عشق روزی به سر ِما زد و دیوانه شدیم اثرش آه ... دگر از سرِ ما افتاده نقد عمر است اگر صحبت ایام ِشباب فاش گویم ، که شرر از سرِ ما افتاده از مسیر گله بی حوصله برگشت دلم حس اینگونه سفر از سرِ ما افتاده به حسودان پر از کینه بگویید هنوز اهل عشقیم ، خطر از سرِ ما افتاده ! "یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم" طمع شوکت و فَر از سرِ ما افتاده ( رضا محمدصالحی)
چشم دارم به توتیای غزل تا ببینم خدای عاشق را تا ببینم که عشق پابرجاست پاس دارم بهای عاشق را حتم دارم که عشق موزون است مثل آواز سهره در پاییز وقت بی برگی صنوبرها ، می رساند صدای عاشق را باز پاییز و بی قراری ها قاصدک ، هان ! به گوش من برسان هم صدا با سکوت جنگل ِ وَهْم ، خش خش ِرد پای عاشق را سایه ای قد ِ قامت ِ بت ِمن روی دیوار آشنایی هاست شاید اینجا مسیر او باشد تا بیابد سرای عاشق را گرچه کوتاه آمده عمری دل بیچاره در مقابل ِ عشق باید از قید ِخود رها بشود تا بجوید رضای عاشق را عشق خطی همیشه خوانا نیست گاه زیبا ولی شکسته تر است دست درویش ِبی تکلف ِ عشق می نویسد خطای عاشق را پرنیان است اگر لباس غزل ارغوان است اگر پیاله ی عشق شوکران است سهم فهمیدن ، هان ! بپوشم قبای عاشق را ؟ ( رضا محمدصالحی)
کرکس گرفته جای شاهین را کفتار ها حال خوشی دارند رمّال ها معرکه شان گیراست این روز ها فال خوشی دارند دنیا چرا خالی شد از ایمان ؟ شاید خدای ضابطه خواب است شاید نشسته جای حقّ ، اما دنیا چرا لبریزِ خونابه است ؟ یک آسمان بغض فروخفته یک پنجره که رو به فردا نیست شاید شبی هم پرده ها افتاد ! آن سوی این دیوار غوغایی است این سوی این دیوارها شهری است جایی که تنها می توان دیدن جایی که شاید حنجره زخمی است یعنی سکوت و جای ترسیدن یک صبح ، خورشید ِستم سوزی از مشرق ِجغرافیای عشق در طالع این شهر ِ بغض آلود خواهد دمید از منتهای عشق دریا فقط طوفان و وحشت نیست گاهی فقط آرام و رویایی است خواهد رسید از راه، مصباحی آری همیشه تیره ، دنیا نیست ! ( رضا محمدصالحی)
کم کم زمستان می شوی با هاله ای تاریک باید که برگردی از آن ره کوره ی باریک پاییز را برگرد و با سرو و صنوبر باش جشن حنابندان ِ جنگل را بگو تبریک ! برگرد فصل دیگری ... شاید خدا تاباند خورشید باور را بر این تردید سمپاتیک برگرد تا مرز سلحشوری پرچین ها در سطرِ باران خورده از متنی دراماتیک ابری ترین عصر خیابان های بی حس را وقتی قدم می زد فلان معشوقه ی لائیک من ماندم و مُشتی پر سیمرغ بی منزل شاید به یغما رفته در سودایی و تملیک برگرد ای مرغ اساطیری به شعر ... آری اینجا کنام توست بی تردید و بی تشکیک ( رضا محمدصالحی )
رعایت نکن حال و روز مرا برای من از خشم دریا بگو برای من از نفت و از شعله ها ...از آن هُرم و انبوه گرما بگو تو رفتی که دنیا بخندد به ما چرا گریه شد سهم فردای ما چه شدآب آتش گرفت و تنت ، در آن سوخت خاموش و تنها ؟ بگو همان صبح ، صبح پر از ماجرا که از زیر قرآنِ من رد شدی نگاهت پر از راز بود و دلم ، فروریخت ... از راز مانا بگو همان شب که کشتی ات آتش گرفت خیالم پر از بیم بود و امید تو از عرشه بالا پریدی و من، نشستم به خاک سیه ... ها بگو بگو روح برگشته پیش خدا ، بگوعرش زیباتر است از زمین! بغل کرده بالانشینی تو را ، از آغوش گرم مسیحا بگو بیا پیش ایوانِ دلواپسی دوباره نشینیم و صحبت کنیم من و شروه خوانی برای غمت تو از آخر رنج دنیا بگو (رضامحمدصالحی)
نمی شناسمت ای آشنای بی احساس منی که می روم از جمع ِمای بی احساس عقاب زخمی روحم در آسمان ِ خیال گشوده بال ِطلب در هوای بی احساس کمی ترانه بنوشانم از لبان ِغزل اثر نمی کند امشب دعای بی احساس مسیحم و َپرِشالم پُراز پرستوهاست مرا دوباره بخوان در عشای بی احساس مرا دوباره بخوان بی هراس و باورمند ز بای بسمل من تا به یای بی احساس سرود مینوی زرتشت با دلم می گفت به سر رسیده زمان ِ خدای بی احساس هزار صفحه نوشتم هزار پرده درید نمی شناسمت ای آشنای بی احساس (رضا محمدصالحی)
نیامدی ، سر ِ این غصه باز می ماند نگاه منتظرم در حجاز می ماند نیامدی ، سر عُمرم فرود آمده لیک در آرزوی تو سر ، بر فراز می ماند هنوز ناز تو را می خرند ملت ِعشق دل رمیده ی ما ، در نیاز می ماند دلی که سمت غم ات عاشقانه مایل شد دچار ِ دائم ِ سوز و گداز می ماند همین که چشم تو رنگی ز آسمان دارد همین که عمق نگاهت به راز می ماند- برای عاشقی و دل سپردنم کافی است به لوح زندگی این امتیاز ، می ماند بیا که بی تو بهارم نمی رسد از راه بیا که بی تو زمستان دراز می ماند ( رضا محمدصالحی)
تعبیر خوابم را نمی فهمم انگاره های قصه ای موهوم شاید همین امشب تو را کشتم دیو سیپید شعرهای شوم شاید که هشیارانه برچیدم از خواب هایم رد پایت را امشب شرابت را نمی نوشم بردار از پیشم عطایت را این ماجرای آخرین رؤیام در خوان چندم بود می دانی ؟ در قصه ام حاضر نشو امشب شاید بمیری زود... می دانی ؟ تعبیر رؤیاهام وارونه است دیوانگی قانون ندارد هان ؟! اینبار شاید کشته ام خود را این قتل که مظنون ندارد هان !؟ تعبیر خوابم را که می گوید ؟ زیبای من در کنج زندان است این روزها در متن هرخوابی صد راوی پتیاره پنهان است حالا من و باران و بی چتری اندوه پاییزی سراسر زرد امشب همین لولی وش مغموم کز می کند کنج اتاقی سرد فردا کدامین جوخه آماده است ؟ در رهگذار ِ قصه مصلوبم تعبیر خوابم را نمی فهمم ! اما به جان عشق ، من خوبم
از سرت به در کن انزوای راهْ رفته را گم نمی کند عصا دوباره ، مرد قصه ات رد نمی شود همیشه از مسیر در تصورت ، لذا سایه هم نمی شود شبیه آنچه یونگ گفت مرد قصه ات خدای باور است رقص اختران ِعور در بسیط بی کران آسمان ذهن او مشق ِخلسه های غربت ِدل است رد پای جوهر ِ سلاسل است بیش و کم نمی شود نه شب تصورش به روز نه روزها به چادر ِسیاه شب مرد قصه ات شبیه زندگی است جاری است دل سپرده هست ، سرسپرده نیست ( رضا محمدصالحی)
اَزبرعلی ، علی بود ریز نبود ریزه خوار بود ... برسفره ی کرامت و انسانیت خواجوی بود اما خواجه ! نبود ساده بود روستایی و ساکن ِ قلعه ... نه !! ، برج عاج نشین نبود اهل قلعه جوق بود دهقان بود ... ولی مزرعه نداشت دغدغه داشت کارش حماسه بود اما بی مزد و منت و... مخدومین بی عنایت ! همه دیدند قصه ی ایثارش را در کتاب فارسی دبستان تندیس شهرتش را در دانشگاه اما دنیای بی مهری آنقدر خودش را ندید تا رفت ! ( رضا محمدصالحی)
آمار
وب سایت:
