بـردار از سـر روسـری از رُخ حجابت را
بـاید بـگیـرم آشــنا ! ، تـصویر نـابت را
 
مـن مــَردُم ِ چشـمان بـارانـی احساسم
رنـگین کمـانـی بی قـرارم ، آفتابت را  
 
وقـتی نـباشی شعر من از سـکّه می افتد
آخـر نـمی دانــم دلیـل اجـتـنابت را !
 
با دامن گـل دار قـرمز روی فـرشی سبز
رقصیدنت را دیده بودم ...احتجابت را ؟
 
ارگ دلـم می لـرزد از جریان چشمانت
حرفی ندارم  باز بـم کن این خرابـت را  
 
در مـحشر چشم تو هم وقتی که برخیزم
مردانه طـاقـت آورم یـوم الـحسابت را
 

 زنی نشسته کنارم  ز عشق و عاطفه لبریز که نرد عشق ببازم که شال عشق ببافد
در این هوای سترون  کنار برکه ی خواهش دوباره قرعه کشیدم که فال عشق ببافد 

به دست باد سپرده عنان موی پریشان در آسمان نگاهم  شبیه رود خروشان
که بوم ایده  بسازم و او به کلک دبیرش در امتداد نگاهم جمال عشق ببافد
 
پُرم ز عطر حضورش  ز حس خوب شکفتن بناست چله بگیرم برای خاطره گفتن 
بناست نذر نگاهش کنار غرفه ی حاجت دخیل گریه ببندم خیال عشق ببافد 

برای آنکه نیافتد به دست دلهره کارم رها نمی کنم اینبار دست گرم و کریمش 
که در کرانه ی رود ِ روان ِ عمر ِ قصیرم درنگ ِ چاره کنم تا مجال عشق ببافد 

دوباره دست نیازم به سمت  عشوه گرفتم  که مطمئن شوم امشب کنار سفره ی حاجت 
زنی نشسته  کنارم ز عشق و عاطفه لبریز که نرد عشق ببازم که شال عشق ببافد