امشب صبوری کن نکویی کرده،...بالاتر-
بـشکن غـرورت را بـرای دردِ بــالاتـر
 
دستی بیافشان سازدل تاکوک ماهوراست
گیسو پـریشـان میکنی! گسترده!  بالاتر
 
اینـجا غـزل می ریزد از سـنتور لاکوکم
بـا هر کـرشـمه می روم یک پرده بالاتر
 
وقتی که می خندی لبت بین دو خط کج
یاقـوت سُرخت ، این هـلال آورده بالاتر

چین از رخت بـردار مـاه من که ابرویت
پَـرچیـنِ گلـزارت شـده از  نرده بالاتر
 
گل چیدن از باغ لبـت ممنوعیت دارد ؟
فکر همین کـارم ، به هـر پیگردِ بالاتر 

امشب جناغ شاعری ام درد می کند
دست چپ عشـائری ام درد می کند
 
این درد ها نشانگر قلب شکسته است
یا بال های طائری ام درد می کند ؟
 
از چشـم تو فتاده ام با اشکِ آخرت
  حالا تـمام  دائـری  ام درد می کند  
 
پـهلو گرفــته ام کنــار ساحل لبت
دریا ...جناح سائری ام درد می کند
 
امشب حریم عشق ِمن ؛ درمی نوردمت
با اینکه  پای  زائـری ام درد می کند 

در فصل سومَم
فصل یاغی 
فصل درختان برنزه پوست و زرد پوش
و چقدر صیقلی شده
تنم...
که الماس ِ درد
ذره ذره
شاخه های عریان عمرم را می تراشد
 
بگذار اره ی دو سرِ سیاه و سپید هم
همراهی کند
درد را...
این شاخه ها بسیار بریده اند
و بر زمین تفدیده ی فصل دوم
خون دل ها ریخته اند
 
سلام فصل آخرم
برف ِ تو پیش تر...
سر شاخه های عمرم را سپید کرده است
و چقدر امید دارم
سردی ِ دی ات را
شکوه  بهمن ات جبران کند
... اسفند برسد
سرود فصل اول را
به نهال ها هدیه خواهم کرد