بشنو ز من ،روایت فردا... شنیدنی است

حالم شبیه پیله و پروانه ، دیدنی است

از کوچه باغ عشق که رندانه می روم

سیب لبت از این سوی دیوار چیدنی است

آن گل که در بهار شما  ناشکفته است

در برگ ریز و فصل سرد ما شکفتنی است

نازم به غم ناخوانده مهمان همیشه ام

تنهایی ام بدون آن عهدی شکستنی است

وقتی که نیست ... قصه ی  رسوایی دلم

ورد زبان مردم هر کوی و برزنی است

از چاه کنعان ماه زیبایی به جای آب -

پبدا کنی آوازه اش پنهان نکردنی است

تا پشت درهای بلا باید دوید و رفت

پیراهن معصومیت وقتی دریدنی است

وقتی که محو صورت خورشید می شوی

دست از ترنج می شناسی یا بریدنی است ؟

تعبیر خواب بی قرارم را خلاصه گفت

پیغمبری که چهره اش تصویر روشنی است

باید شبیه عشق اعجازی دوباره کرد

آری شبیه حضرت عشق آفریدنی است

دوباره ماه شـــیدایی ، دلم لبریز ماتم شد 
قلم رخت عزا پوشید ، دفتر خانه ی غم شد
 
دوباره ماجرای آب ،کودک، تشنگی ، عباس
تپــش هایِ دلم ، سـینه زنی های محرم شد
 
دوباره آمدی ؟ اهـلاً و سـهلاً خوبِ تکراری
مکـرر در مکـرر قصـه ی انـدوه عالـم شـد
 
دوباره ، پیـرهن مشکی و سـربند ِ ابـوفاضل
دوباره نوحه میخوانم که چشمان دلم یم شد
 
دوباره دسته ها جاری ، خیابان ها چراغانی !
و شــعر محتشـم برروی پرچم ها منظم شد
 
دوباره تکیه ها دایر ، دمام و طبل و مداحی
 تمام شهر...  یک تعزیه ی ِ ناب مجسـم شد
 
ذبیـح ِعیـد اضـحی ، شـاهد اولاد ابـراهیـم
حــسینم ، وارث آدم ، مسیح ِ جمله آدم شد
 
به قربانـگاهِ دستـوری خلیل آورده اسماعیل
چرا خون خدا مصـداقِ ناب ذبحِ اعظم شد ؟
 
چه مشـتاقانه می میرند... یاران روز عاشــورا
حبیب ومسلم وعون و علی... برهم مقدم شد

گلـوی تشـنه ای نازک ، علـی ِ اصغری زیبا
دهان ِغنچه ا ی پرپر، فدایِ دین خاتـم شد
 
خیام و دامن و آتش ،  به جهل مردمـی ابتر
اسـیرِظلم این افسانه ، زینب ... مادرِ غم شد
 
عرفنا عشـق و بیداری ز باور های عـاشـورا
و لولا رایت ِ عبـاس...،   بیـداری مرخم شد

امشــب تمـام قصـه هـا را مختصر کن 

تنها روایت قصه ی خوف و خطر کن 

تا قاف راهی کـن مـرا سـودایی عشق 

حتـی مـرا در انتـها بـی بـال و پـر کن
 

در آتـش افــتــادم ولـی پــروا نــدارم 

تا پر بســوزم شــعله ها را بیشتر کن 

هرچــند بـی تابم ، تو نازت را بیافزا

این تشـنه را آواره ی کوه و کمر کن 

امشب قسم خوردم شرابت را بنوشم 

جام مرا صـد بـارِ دیـگر هم دَمَر کن 

این هـفتمیـن بـار اســـت دنبال سرابم 

پیش صفایت رازِ سعی ام را سَمر کن 

در آسـمانت مـاه عشــقم می درخشد 

یا باورم کـن ، یا شبـی شق القمر کن 

این روزها کمتر نصیـــبم می شـوی درد
شـــــاید گرفـــتار رقیــبــم می شوی درد

با این که ازاحوال من دوری محال است
باور کنـم عــهد ِ غـریــبم می شوی درد

تـــب دارم و در من امیــدی کــــودکانـه 
می گیــردم ، آیا طبــیبـم می شوی درد؟

امشـــب مســیحــای دلــــم ماتـــم گرفته
یکبـــار دیگر هم صلیبم می شوی درد؟

از درد بی دردی امـــان ، ای درد بگذر
مگـذر کـه درد ناشــکیبم می شوی درد

صـدای خون و خاکستر در این کاشـانه پیچیده
دو بـال زخمی ات پـروانه... ! دورشـانه پیچیده
 
شـکنـج  ِمـوی باروتی ِتـو عطـر خوشـی دارد
که دور ِ غنچـه ی زخـم تو روی چـانه پـیچیده
 
نمی دانی چـه حالی شـد ،رفیقت روز دیدارت
که آمد پیـش بالین تـو ، بی تابـانه ... پیچیده ...
 
برای چشـمهایـت  بی قـراری می کنـم وقـتی
که در قـاب نگاهـت عشق ، معصـومانه پیچیده
 
من از فرط ِغزلخـوانی لبم آتـش گرفت ... آری
تـو آن شـعری ،کـه ارکانش در آتشخانه پیچیده
 
روایـت کرده ای پـرواز را ... قـقنوس در آتـش
  که در خاکسـترت رویـای صـد پـروانه پیــچیده   
 *****
شــهید شـاهد دردم "رحیـم"  ِقـلب بی تابم ،
در این دلتنگی ام موسیقی ِ حنــانه پیــچیـده 

به یاد همکلاسی شهیدم /رحیم ابولقاسمی /-1365سال دوم ریاضی

- تویسرکان - دبیرستان دکتر شریعتی
 

 همپای ِتو ای عشق دویدن هنرم نیست  
تا قــاف بلــندِ  تو پریدن هنرم نیست 

از فاصله کم کن که مرا حوصله کم شد
نزدیک شَوم کاش ،رسیدن هنرم نیست

جان/ ساده تر از کوه غمت/ کندم و اما
شیرین، لبِ لعل تو چشیدن هنرم نیسـت

شـــاید ببُـــرم دسـتم و نارنـــج نبینم
پیـــراهن شرم تو دریدن هنرم نیسـت  

با خاطره درگیـرم و با عشـق هم آغـوش
از عشــق  ولی خاطره دیدن هنرم نیست

شـــبهـای درازی که غزل مونس ما بود
  شایدتو فراموش کنی... من هنـرم نیست  

گفتــم نَسُــرایم غــزل ، آرام بگیــرم
اما ســر ِاین رشــته بریدن  هنرم نیست

وقتی که مجبـوری به غربت رهسـپاری
گنجــینه را دست عزیزت می سپاری...
 
باید بگــویی گریــــه ها سامان بگیرد
تا خــــدعه ی طاغوت ها را برشماری
 
گفــتی ســفر مثل همیشه نیست ،... اما 
داری به فرق شــیعیان پــا می گزاری  
 
    با مــوج « لا » بر سـاحل دل ها نشستی    
با این روایــت گفتــه ای والاتبـــاری
 
ای چشم ها فرش رهت آسان سـفرکن
هم مردمی بیرون کن از چشم انتظاری
 
اینجــا غــزل پایـان گرفته بی وضویت  
تا با دعـــا بـاران لطــفت را بــبــاری
 
ای بر سریر عشــق ، ای بشکوه ای مرد
باخطبه ای رسوا کن این پاییز، این زرد
 
ای جان که بر دسـت ِدلِ مردم نشسته
ای از تبـــار مــــادر پهـــلو شـکسته
 
بوی عـلی بوی حسـن! ، با یاس بودی؟
یا چون حسـین فرمان ده عباس بودی ؟
 
زیبـا ترین تشـــبیه زیـن العــابـدینی
دریـای عـلمی ، باقـری ، احیای دیـنی
 
صدق و امانـت در مقـــامت پـا گرفتـه
صادق زبـانی شــــهره ات بـالا گرفتـه
 
پیـغمبــری کن مـردم مسحوری ات را
اعجاز کن مـوسی ید منشــوری ات را
 
تا انعــکاس عشــق بـهتر چـاره سـازد
بی ماه رویــت التـــهاب دوری ات را
 
ازمشــرق جغــرافیای عشق پیـداست
آخر هویــدا می کنی مسـتوری ات را
 
باید دخیـل عشــق بنـدم بر ضریحت
پیدا کنم تا شـیوه ی مشـکوری ات را
***
با اشـک می شـویم اگر زائـر شـوم باز  

صحن عتیـق و کوثر و جمهوری ات را   

تا از ضریحـت بوی سوسن می تراود 
چیــزی شـبیه عشق در من می تراود 
 
وقتی دخیل عشق می بندم به مویت 
در من هــوای با تو بـودن می تراود 
 
از هـر مُـژه مقـراض می سازم دمادم 
تا درحرم گـردی به دامـن می تراود 
 
چشــمِ  تَـَرم  را نـذر ابروی تو کردم 
خشـــکیده چشمِ دل ولیکن می تراود 
 
با ایـن غـزل دیــگر نمی چرخد زبانم  
با مثنــوی شـاید ســـرودن  می تراود 
 
بیمــــارعشــقم درد ها را می شناسی 
انگـــورهـای بی حیــا را می شناسی
 
وقتـــی ضمیـــر مفردم حاصل ندارد 
دریـــای جمــع غصه ام ساحل ندارد 
 
آن وقـــت پرپر می زنم بوسیـدنت را 
     اشـکم که می شوید مســیردیدنت را    
 
آهــــو تبـارم صیـد دنیا گشته ام ، آه 
ای کاش ضامـن بودی ام در آخرِ راه 
 
ای کاش گم بودم به راهی درحریمت 
برتن لبــاسـی کرده بـودم از طمیمت 
 
بُــغض غریبـی در گـلو مانـد و نـگفتم 
شـــاید غـزل یکـبار دیگر می شـکفتم 
 
خورشــید ِ رویـت روی عالم  را گرفته 
      خورشـید عالم می درخشـد؟ یا...گرفته ؟     
 
در من طلوع عشـق و صبح روشنی که 
... تـا بی نهــایـت  می تراود ، پا گرفته 
 
این هشتمین باراست مدهوش تو هستم 
گـلدســته ات  دســت مرا بالا گرفتـه 
 
ای کــاش می مردم میان صحن قُدست 
تا مــرغ  جانم  در حـرم مـأوا گــرفته 
****
...آری زیـارت بوده ام ، بُـو کـن دلم را !
عطر حـــرم این خـانه را حـالا گرفتــه