1-
چشم به راهم
طلوع دوباره ات را
 ماه در « محاقم»
... از چاه حسادت جهل
چگونه  با دلو ِنجابت بر آمدی  
که در مصر  ِدلم « عزیز» شدی
 
2-
شب دیجور است
و ریزش سنگ جهالت در راه
 پیراهن « نجابتت » را ...
همان که ناخن گرگ هوس درید !
نذر روشنی چشمانم
« شعله ور» کن
چشم دلم
به اندازه ی دیدن آتش درونت بیدار است  .
 
3-
سپیده که زد
و از خواب کهفی « فریادم» که برخاستم
تنها سکه ی دقیانوسی باورم را
به قرص نانی« سپید»  فروختم
کجایید هم ناله های دیروزم
تا غزلی شویم ...
جاویدان
 
4-
سالهای قحطی عشق
چه « بی خبر» رسیدند
و ما
گنجه های دل را
از دانه های محبت پُر نکردیم
کاش« مُعبری»  بود
برای خوابهای پریشانمان
 
5-
باید« شکسته »  بنویسم
قصه ی بر« چلیپا » شدن غرورم را
تا « طغرای»  ابرویت
سایه بان پیکرش باشد
... « ثلث» آفتاب نگاهت  
برای آب کردن یخ غرورم کافی است
 (رضا محمد صالحی)

1-

« غزل » یا ...« سپید»
شور باید  و شعور
می بینی..
هنوز « قافیه » را نباخته ام
اما در پلک زدنی
از  وزن غرور افتادم
یادم باشد
از وزانت  نیفتم !
2-
تعریف ساده ای دارد
«خوشبختی»
درهمین حوالی است...
معجزه  لازم نیست !
کافی است
مجاورت  باشم
یا... زائر چشمانت
3-
چه می شود کرد..
برای « زیستن» !
بهانه ای لازم است
و بهایی برای پرداختن
بهانه ام تویی
بهایش هرچه باشد !
4-
آوار شده
برف نگفتن هایم
روی شاخه های دل زمستان زده ام
دستهای « شنیدن » ات  را بالا بیار
تکانی کافی است
تا  ... بازیچه ات شوم
5-
امشب طالعِ من
ماه تمام است
نیمه ی «عمر» ِ من است دیگر!
شامِ روشن مهتابیم
پایانی باش
...بر سیه روزیم
 (رضا محمدصالحی)