شـهـر دل هـا دوبـاره لـرزیـد و
ارگ تاریخ سرنگون شده است
نـابـهنـگام ... مرگ ِ آینه وند !
خانه یکباره بی ستون شده است
 
راد مـردی بـه وسـعت  تـاریـخ
   شـاهبازی که قـله را دیده است   
     روح  و ریـحان ِ بــاغ دانش بود    
مرگ، ریحان ِباغ را چیده است!
 
نـام و شـهرت برای او کوچک
در ســکوتی بلند کوشیده است
 آیــه آیــه  شعور را گـفته است   
    جرعه جرعه ز عشق نوشیده است     
 
چــهره اش ماندگار تاریخ است
  پـورِ الـونـد و تـویـسرکان است  
تــا هــمیشــه  مــعلــم تــاریخ
پاســدار ِ عــلوم و ایــمان است

برای همتبار دانشمندم دکتر صادق آینه وند 

                 سـُـرودمـت بـا غزل ولیـکن غزال چشمت خبر ندارد

اسـیرعشق تو ام پری رو ، خـیال چـشمت خبر ندارد

سـفر کنم تـا شـکوه نامت اگرچه مرغی شکـسته بالم

مـن از جنوبی تـرین کویرم شمال چشمت خبـر ندارد

بـرای آنکه به دامـت افتم پـریـده ام تـا کمان بگیری

بـزن به تیرم کـه بـی قـرارم روال چشمت خبر ندارد

تکیده ترمن درخت پیری که شاخ و برگی شکسته دارم

شـکفـته تر تـو که از کهولت، نهال چشمت خبر ندارد

نـگفتـه ام از غـمم که شاید نهفته ماند حکایت عشق

پـُر ازجـوابم بـه ماجـرایت سئوال چشمت خبر ندارد