همیشه حـاصلِ جـمع فراق سنگین است

ملازمان صفر… دسـتِ داغ ، سنگین است 

 نشـسته  بر لب ِ هـرشـهر  یک تغزل درد  
که  ماه ، سینه زنان در محاق ِسنگین است
 
نوشـتن از غم دختر چه قدر دشـوار است
وداع با پدر اینگونه شـاق ، سـنگین است
 
ز درد ِ غـربـت و تـنهایی حـسن هیهات   
به خانه، خوردن زهر ِنـفـاق سنگین است
 
غروب ماه صـفر رفتن ِ حـرم سخت است

طـنین داغ رضـا در رواق سنـگین است

               رضا محمدصالحی 

 گم کـردم ات  به خلوت ِ دریـاکـنـارها  
یا لحـظه ای که رد شدم ازکوچ ِ سـارها 
 
در پرسه های بی تو و با حسرتی غـریب 
یک بـار، نـه ! که گشته ام آواره ...بارها 
 
هر شب به خنده ، نام تورا مشق می کنم  
هر صـبح گـریـه های من و ماسه زارها 
 
عمری نشـسته ام بـه تماشای رقص ماه  
پا می شـوم بـه  دیـدن قـایق سـوارها
 
بایـد سـراغ نـام تـو از جـاشوان گرفت 
کـاری که بـرمی آید از این کـهنه  کارها 
 
پـرسـیدم  ازغـروب و نـگاه غـریـب او  
دیـشب تـو را ندیده بـه پشت حصارها ؟
 
"دریـاست  خواهرمن و من هم برادرش "
هـسـتیم  از قـبـیلـه ی دریـاتـبـارها 
 
بیهوده نیست سوره ی دریا سرودنی است
گم کـردم ات  بـه خلوت ِ دریـاکـنـارها  
رضا محمدصالحی 

 چون خانه که دیوار و درش ریـختـه باشد 
یا مـرغ اسـیــری کـه پـرش ریـختـه باشد 

یا بـاغ کـه از حمله ی پـایـیزِ غــم انـگیز 
هم شـاخه و بـرگ و ثـمرش ریخـته باشد 

مـــانـنـد کـتـابـی کـه تـــمـام ِ صـفحـاتـش 
پر پر شـده و دور و بـرش ریـخـته بـاشد 

آشفته ام ،...ازعشـق هـراسان و گریزان 
چون طـالـب کـالا کـه زرش ریـخته باشد 

خون میخورم ازدست ِحریفی که بنا نیست 
رو راسـت بـجنگد ، جـگرش ریخته باشد

بیزارم ازآن صحنه که درمعرکه ی عشق 
بـا مـصلحـت ِ مـا خـطـرش ریــخـته باشد 
***
در قـهـوه ی پُـرچانـگی ام شـــعردرآمیز 
تـا تـلخ نـمانـد ... شــکرش ریـخــته باشد