شـبی که فـتـنه ، جـراحت به فـرق باور زد 
بـه رکن کـعبـه ، شـقـاوت شکاف دیگر زد 
 
رجب به خـاطـرش آمدکـه کـعبه سالی را   
بـغل گـشود و  دورنـش سـتاره ای بـر زد !  
 
همان ستاره که خورشید  عاشقش شده بود 
عــزیز کـشور جـان شـد بـه قلب لشگر زد 
 
 بدیـل عـصـمت ِکبـری، امیـر دولت عشق 
تــمـام مُلک دلـش را بـه نـام کـوثـر زد 
 
غـدیر ، نورکـمی نـیست حـاسدان کـورند 
خـدا  خـلافت حــق را بـه نـام حـیـدر زد 
 
و  بـر اریـکه ی خـدمت نـشست شاهی که 
شـبـانـه  خـانـه ی  فـقـرِ یـتیم  را در زد 
*********
  سـرود فُـزتُ و رَّبی شـنید ، عـرش بـریـن    
به سـوگ عـدل مجسم  نشست و  بر سر زد 
(رضا محمدصالحی)