ســرِ عشــق تو که زنجیــر شدم
به همین بـــاده نمــک گیر شدم

برق چشــــمان تـو را می دیــدم
که شــــبیه دم ِ شمشیر شــدم

تا رسیدن به تو هم راهی نیست
که رهـــا در کــف ِ تــقدیر شـــدم

دیدنی های تو کم نیــست ، چرا
سوی چشـــم تو سرازیر شدم ؟

ســـوختم در هـــوسِ لعــل لبـت
در هــــمین حادثه، تبخییر شدم

شــرم چشــــمانِ من و دیدن تو
چه کنم ؟ بستـه به تصویر شدم

شب طوفانــــی ِ من خاطره شد
جـــزر و مدی شد و تطهیر شدم

می خـــرم ناز ِ تو با نــــقد ِ نیــاز
ناز کـــن ناز! کــه من پــیر شدم

به دلــــم حس غریبی می گفت
بنویــسم ز تــو ... تحـــریر شدم

بی باک تر از اشک توام دیده گواه است
افتاده ام از چـشم تو یـا حُقه ی آه است؟

دلـدادگی امّا ، همــه ی باخـتنم نیست
بازیـگرِ این بـازی پُـر غصـه، نـگاه است

لب می گزی از حرمـت ِ لب چیدنت امّا
در باورِ من خوردن ِ این بـاده مباح است

غم خوردن ِعشـقت همه شـادی دلم بود
آواز قشـنـگی که مخالف بـه سه گاه است

مهتـاب غـرورت بـه شـب آویـخـته لیکن
تـقدیرِ پـلنـگِ دل من حسـرت ماه است

پیمودمت ای مرحله ی ِ سـخت رسـیدن 
شب های پر ازدلهره ! ... هنگام پگاه است

من بغضِ شـکوفـا شـده ام حوصله ای کن
بی باک تر از اشک تو ام دیده گواه است

تو آن دلیــل خدایی که حاضری امّا
بـرای آمـدنت نـدبه خوانده ام ؛ آقا

خدا کــند که بتـابی به باور مـردم
و گل کنی به بلنــدی عشق در دلها

تو فصل آخر منظومه ی خدایی عشق
تمام ِ سوره ی یاسین ، طلیعه ی طاها

قــیامِ حتمی عشقی ، قـعود در قلبم
ســرادقات جمـال ِ تو ، جنت المـأوا

بیاکه بی تو چه سرد است فصل ایمانم
و با تو سبــز و بهاری ، تمــام باورها