نباید این جهان زندان انسان می شد اما شد
تمام عمر صرف لقمه ای نان می شد اما شد
 
نباید تیره می شد روزگارِ بخت این مردم
شب نامردمانْ راحت چراغان می شد اما شد
 
نباید عشق درگیر هوس می شد ولیکن شد
نباید چاه جای ِماه کنعان می شد اما شد
 
شغادان دام گستردند در راه جوانمردی
نباید خدعه سهم پهلوانان می شد اما شد
 
کمان ِعشق و تارِ دل، به هم پیوسته رامشگر!
نباید حاصلش رنج فراوان می شد اما شد

( رضا محمدصالحی) 

مرگ
در انتظار من است
و من منتظر زندگی
... این فاصله را چه بنامم ؟
باید
از دیوانه ها بپرسم که
همیشه لب تاقچه است ...
کوله بارشان
و
رفتنشان را
اشاره ای کافی است .

عشق باید با من و دیوانگی هایم بسازد
خو کند،  با خویم و مستانگی هایم بسازد
 
شعله ای در جانم افتاده است سوزان است، باید
هم بسوزد هم به این پروانگی هایم بسازد
 
حال من خوب است چون خیلی خرابم، عشق باید
با همین احوال و این ویرانگی هایم بسازد
 
ماه گونه می تراود عشق ِ من شاید پلنگی
با سراب وصل و با رندانگی هایم بسازد
 
عشق با پروای عقل و عافیت، شاید نسازد
باید اما با من و بیگانگی هایم بسازد
(رضا محمدصالحی)