از مـن بـریـده الـفـت  و از دل قـرارها
  حس کـرده ام جراحت ِ محنت دچـارها  
 
عـهدی شـکست، دعـوت ِبیگانه باب شد
از یاد رفـت صـحبـت دیـریـن ِ یـارها !
 
تـالار ِدل غـبـار کـدورت گـرفته است
ای کـاش چاره ای کنند آیینه کـارهـا
 
در جُـلجـتـای آه هـزاران مـسیح رفت
تنـها بـه جـرم عـشق بـه بـالای دارهـا
 
محـراب و مُهر شـک مرا کم نکرده اند
دل بـسته ام بـه بـاور ِ رُکـعت شمارها
 
دل بسته ام بـه عشق به اکسیر جـاودان
تـا زَر کنـم مس ام بـه تب ِشعله زارها
 
« خطم چو زلف یار پریشان ودرهم است»
شـعـرم شبیه منـظره ی کـوچ ِسـارهـا
رضا محمدصالحی