تویی که صورت خوبت چو ماه تابان است
سحر به عشق طلوعت ستاره باران است
 
خدیجه ، مریم و زهرا و آسیه، سرمد!
از آن میانه یکی پادشاه خوبان است  
 
تو آن سخاوت محموده ای که در نظرت
یتیم و برده و مسکین و خانه یکسان است
 
تو را شبیه پدر آفرید حضرت عشق
فرشته در قدمت حاجب شبستان است  
 
هنوز پرده از این راز بر نیافتاده 
چگونه دخترکی مادرِ پدر جان است؟  
( رضا محمدصالحی)

 
با نام او زن، تازه احیا شد، درخشید
معنای مادر بودنش را تازه فهمید
 
از آسیه از ساره از مریم ... فراتر
پاکیزه تراز آب و زهرا تر ز ناهید
 
با این همه روی زمین دیری نپایید
دنیا فقط یک جرعه از آن چشمه نوشید
 
آخر مگر آن عصمت بی انتها را
با چشم تنگِ اهل دنیا می توان دید؟
 
این زن تجلیگاه رب العالمین است
او هم تکلم کرده با روح الامین است*
 
این زن شبستان حرا را می شناسد
اهل سقیفه ، او شما را می شناسد!
 
تکرار عصمت بهره ی لولاک او بود
اصل امامت بی گمان پژواک او بود
 
دنیا برای بودنش بی اشتمال است
در برکه می گنجد مگر دریا؟، محال است!
 
قدرش ندانستند و حالا قبر او را
رازی که پنهان می شود تا صبح فردا
 
مستودعٌ فیها که رازی سر به مهر است
در دست موعود است و از اسرار توحید
 
دنیا بدون زهره اش از جلوه افتاد
وقتی شمیم داغ او در کوچه پیچید
 
این غصه اقیانوس را آتش به جان زد
داغ ِغروب زهره در دامان خورشید !
 
آهسته در گوش زمان می گفت گردون
امشب زنی هفت آسمان را در نوردید
(رضا محمدصالحی)  

* ای تکلم کرده با روح الامین / دختر تجریدی زیتون و تین ( احمد عزیزی) 

آه ! دختر بی پناهم  
وقتی که من
در سیلاب تشویش غوطه ور بودم
تو
بی گناهی صریحت را
بی صدا فریاد می زدی
به : دنیای بی رحم  
به : بی رحم های دنیا
زیر مژه های ابریشمی ات
و در چشمان محجوب ات
چه برائت عجیبی موج می زند
از دنیای بی رحم
از بی رحمی دنیا
هر چند روی لبهای بی رنگ ات
تشهد به نماز ایستاده است !
با من حرف بزن
با صدای بی رمق ات ... بگو
اندازه ی
درد بالهای شکسته را
سردی سنگ فرش دانشگاه را
که گرمی خون را می بلعید   
آه ! دختر بی پناهم  
کابل من ! حرف بزن ...
« جان پدر کجاستی » !

( رضا محمدصالحی) 

گم کرده ام تو را به پوهنتون^* ِمرگبار
بیچاره ام بدون تو در رنج بی شمار
 
«جانِ پدر کجاستی» پاسخ نمی دهی !
صد بار پی گرفته ام ، شاید هزار بار
 
حالا سراغ از که بگیرم ز کابل ام ؟
از پُرسه های بی خبرانیم،  بی قرار  
 
جرمت چه بود دختر نیکو سرشتِ من
جز صورتی جمیله و جز سیرتی بهار
 
پرسیده ام نشان تو از شهرِ بی دفاع
جایی تو را ندیده به سیمای اضطرار ؟
 
از چشم خون گرفته اش دریافتم که من
گم کرده ام تو را به شبستان انتظار
 ( رضا محمدصالحی) 

* دانشگاه به زبان پشتو

 
زمین دچار بلا شد، به اجتنابِ دعا
چه روزگار غریبی است، احتجاب دعا !
 
هلا سفیر رهایی هلا سپیده ی عشق
به آسمان برسان دست ِ مستجاب دعا
 
بگو به  اهل سما حال و روز دنیا را
نشان بده به زمین سمت و سوی باب دعا
 
مگو هبوط بشر از بهشت،  تقدیر است
صعود می کند انسان به انتخاب دعا
 
گرفته ساغر حاجت به دوش و می ریزد
فرشته ای که وکیل است بر حساب دعا
 
همین سه حرف الفبا مسیر وصل خداست
دلیل عـرش الهی است این شهاب دعا
( رضا محمدصالحی) 

به وقت همین ایام دلگیر 

باید برای سفره قدری نان بیابم
از فقر دوری کرده تا ایمان بیابم

شرمندگی کافی است درکاشانه، باید
با نقد جانم توشه ای ارزان بیابم

با سینه ای مجروح و با دستان خالی
در کوره راهی واپسین درمان بیابم
 
حرف از کدامین پیشه در  دِه  می زنی تا
در کوچه سارانش کمی امکان بیابم؟
 
آخر بهای بغچه ای نان جان نباشد
من کولبر بودم که قدری نان بیابم !

(رضا محمدصالحی)

برای کولبران مظلوم 

با من از پنجره ی رو به سپیدار بخوان
بیقرار تو ام و در غم دلدار،  بخوان
 
افق ِ شرعی من با نفس ات می شِکفد
وقت ِ امساک من و لحظه افطار بخوان
 
" از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر"
از همین عشق که گویا شده تکرار بخوان
 
جرعه ای بر جگر سوختگان می ریزد
جام آواز تو ای مرد سزاوار بخوان
 
رفتی از دیده ی ما جای تو خالیست ولی
برو در حلقه ی رندان هوادار بخوان
 
صحبت خاطره داران تو این است ، برو
گله ای نیست ، ولی قافله سالار بخوان
*****
برای استاد محمدرضا شجریان
( رضا محمدصالحی)