مسـتم  ولی با هر صدا ، هرجا نمی رقصم
یـا شمس تب ریزم بتابد ... یا نمی رقصم
 
از دار بالاتـر مـگر منظور معشـوق اسـت؟
من صور ِعشـقم جز همان بالا نمی رقصم
 
ققــنوس در آتـش برقصـد تـا بـرانگیزد
تــا بر نیـانگیـزانی ام جــانـا نمی رقصـم
 
با بــوی گنـدم آشـنایم ...خوشه ای بردار
حّوای مـن تا می کنی پــروا نمی رقصـم
 
فرصت مسوزان تا لب دریا که راهی نیست
لـب بر لبـم بـگذار نه... اینـجا نمی رقصم
 
دسـت و تـرنج  و بـاز هـم محـو تماشایی
غــرق تمنــایم ... ولی حـالا نمی رقصم 
 
گـرم است آغـوش غـزل ... امـا نمی دانم
خوابم و یا در شعله چون پروانه می رقصم ؟

تا بلبـلِ عاشـق...، گـذرش بَـر چمن افتاد

از چشــمِ عروسـانِ چمـن هـم زَغَن افتاد

زاغِ ســیه زشـت، کـه دیـد آن همه غوغا

در خـویش فــرو  رفتــه و فکــرِ کفـن افتاد

استادِ ادب بود که دوش این سخنم گفت

زان گفته،چه شوقی به دل و جانِ من افتاد

«آنقـــدر بـه پای دلِ سنگِ تـو... نشستم

تا دختــرِ افکــارِ تو در سـوء ظـن افتاد[1]»

تا چشــمِ نظـربازِ تو صــد مسـأله حل کرد

صد لُقمــه ی تدبیـر، زِ دست و دَهَن افتاد

تا شعـرِِ نویی خـواند، غــزالِ غـزلِ عشـق

شـــــوری به دلِ مــردمِ  شــعرِ کُهن افتاد

در دفـتـــــرِ آن پــرده نشـــینانِ ســیه کـار

دیـدم زِ قلــــم...، واژه ی خـود بافتَـن افتاد

در مجـلـسِِ فرخنـــده مقــامـانِ گـل انـدام

طارق...، ز تو معشـوق، به رفـعِ فِتَـن افتاد

19 آذر 1392 طارق خراسانی

[1] - بیت از جناب رضا محمد صالحی، شاعر گرانقدر معاصر 

تا قصــه ی گیـسوی تو در انجمن افتاد
شاعر به نوشتن شـد و... دور سخن افتاد
 
برق نگهت چون که به چشم غزلم خورد
تـقـدیر غـزال غـزلـم درخـتـن افـتـاد
 
تا پـرده ی ســاز دل تو کوک نــوا شد 
خواننده پریشـان شد و از فوت وفن افتاد
 
از مــعـجـزه ی جـاذبـه و شـرم نگاهت 
یـاقـوت لب سـرخ تــو از نـارون افتـاد
 
وقـتی کـه بـه زنــجیر کشـیدی نظرم را
اسـب هیجـان ِ دلـم از تــاخـتـن افـتـاد
 
آنـقـدر بـه پــای دل ســنگ تو نشستم
تا دخـتــر افــکار تــو در سوء ظن افتاد
 
درحــال نوشــتن زتـو و قصه ی مویت
یکبـاره قـلم چــرخ زد از دست من افتاد
 
قـنـد لـب شـیرین بـه لبـم دیر رساندی 
دم کـرده ی لب سـوز غزل از دهن افتاد 

بر نیــزه قــرآن را شنیدی گریه کردی
اشک خدا را هم  که دیدی گریه کردی  
 
ای شــاهــد زیـبـاتـرین روی شــهادت  
هرگوشه ای دیدی شهیدی گریه کردی
 
هفتــاد و دو مـاه و ســتاره سرخ گونه
از آسـمان عشـق چیدی... گریه کردی
 
آن غنچه های ریـختـه از بــارش ظلم
گلدسته کردی ...پروریدی گریه کردی
 
شــام غریبــان گریــه را آغـاز کردی
تا شـام ... نـه ، تا آرمیدی گریه کردی
 
وقتی که دیــدی گوش ها نـامحرمانـند
  لحـن دعــا را بـرگـزیـدی گریه کردی  
 
می ترسم ازقلب صبورت ... قل هوالله
این رنج را تنها کشیدی ؟ گریـه کردی 

..............
نذر گریه های امام علی بن الحسین ( ع ) 

وقــت اسـت به یاران برسانم غزلم  را
تا حضــرت بـاران برســانم غــزلــــم را
 
با  قـافیـه ی ریختـه  بر بـال مـلائــــک
تا روضه ی رضـوان بـرســانم غـزلم را
 
وقت است در این صبح دل انگیز ترانه
در قـامــت ِعـرفان برسـانــم غـزلـم را
 
تا چشم غزال غزلم مستِ رحیق است
بر گرده ی جیــران... برسانم غزلم را
 
سرد است اگر مجمر خوبان خطا پوش
در آتش  نســیان ... برســانم غزلم را
 
ایکاش رهی بود و رها بودم از این غم
با  نغمــه ســرایان  برسانم غــــزلم را
 
زنجیره ی اوهام اگر طی شدنی نیست
تا کوچــه ی احصــان برسانم غزلم را
 
تر دامنم و بی سرو و سامان که همیشه
با مــوی پــریشان برســانــم غزلم را  
 
از  موی پریشـان و ســراپـرده ی ابرو  
تا چــاک گریبــان برســانم غـزلم را  
 
بی پرده عیان اسـت چرا سوی منـایم  
بایــد که به قـربان  برســانم غزلم را

گر منزوی از حنجره ی زخـمی شعرم
با عشــق به  پــایان بــرسانم غزلم را
 

ســوز آن ســوز کـه بـــر هــر جگــری داغ زده
شــعلــه آن شــعـله کـه در خشـک و تـَرِِ باغ زده

عشق،عشقی ست که ازشصت و یک هجری الی
همـــه اعصــار، شــــرر بـــر دل عــشـــاق زده

خـون همان خون که خـدا داعیه دارش شده است
غــم هـمـین غـم کـه شــرر بـر هـمـه آفـــاق زده

آب ؛ مهــریـه ی مــادر ! کـه معـمّــا شـده اسـت
کــه چــرا بســتــه شــده بــر لــب ِ احــراق زده

تیـــر ، عــریـان شـده از بعـد هـمـان حـادثـه کز
چــلــه ی ظُـلـمِ شـــقی بـــر لــب قـــنـــداق زده

ســـرِ هـفتــاد و دو آلالـــه کـه بـر نیـزه نشـست
ســرخ شـد روی ِگُـُــل از رشـتـه ی شـلاق زده

روزِ آن واقــعـه چـشــمان خـــدا سـخت گریست
کشـتــی ِصبـر شـکســـت و رگِ مـیــثـــاق زده