تا قــاف ِتـو ای عشـق پریــدن نتوانم
از غنچه ی لـب های تو چیـدن نتوانم

از فاصـله بیـــزارم و با حوصـله درگیر
نزدیـک شَــَوم کاش ، رسـیدن نتوانم

با ناخـنِ عشقــم بکَنَـم کوه غـمت را
هرچند! ... ز لعل تو چشـــیدن نتـوانم

زندان نَرَوی یوسـفم اینبار، که من تا ...
دروازه ی شـــرم ِ تو دویــدن نتـوانم

بی تاب کمی خاطره بودم من و اکنون
تصـــویر همان خــاطره دیدن نتوانم

شبهای درازی که غـزل مونـس ما بود
شـاید تو فـراموش کنی ... مـن نتوانم

گفتـم نَسُــرایم غـزل ، آرام بگیــرم
افســوس که از عشــق بریدن نتـوانم

شـبی که جـهل و نفاق ائـتلاف می کردند
برای حذف ِ عدالــت ! خلاف می کردند

شـبی که روحِ عـبـادت میـان مـردم بود
حرامـیان پی ِ شـیطـان طواف می کردند

شبی که شـیر و نمک بود و سفره ی افطار
علی و نفـس ِعلی! هم مصـاف می کردند

شبی که فتنه نخـوابید وعشـق را رگ زد
امیر و مرگ ِجـمیلش زفــاف می کردند

شبی که تیـغ جهالت شراب شامی خورد
بدون معـجـزه مـه را شـکاف می کردند

سـرود فُزتُ وَ رَبَش که خوانده شد ،باید 
خسان به ذلت ِخویش اعتراف می کردند

آسـمان گریه کرد و اشک خدا سـهم دریای ارغوانی شد
سحری که مسافران غریب خواب بودند و عشق آنی شد

هجـــرتی با پـری شکســته ولی سفری تا مدینه ی ابدی
آســــمان از ستــاره لبریز و سهم دریا غروب فانی شد

گُر گرفـته در آب دریا هــر قسمتی از ستاره های خدا
آب و آتش به هم تنیده شد و روی دریا پر از معانی شد

دلبـری برگزیده ام سحــری سفری هم برای ماه و عسل
تـازه داماد من انار دلش دانه دانه ... نه ، خونفشانی شد

لاله هـایی ز خانــه ی خورشید بی صدا روی آب افتادند
دسـت پر مهر جاشوان روی سینه ها پرچم و نشـانی شد

جای ماهـی ستـاره شــد صید از دل دریای ارغوانی که
بار دیگر سـرود یا زهـرا ... نغمه هـایی به این اغانی شد


غزلی نذر 290 شهید بی گناه پرواز 655 ایرباس