دیروز که از دنــده ی چپ پا شده بودم
با خُـلق پـریشـان خود ِ بلوا شـده بودم
 
هــی رفتـم و هـی آمــدم و غُر زدم آخر
دیــدم که اســـیر غم فردا شــــده بودم
 
از زیــر گـــذرگـاه قـدیــمی که گـذشـتم
سـرگرم تــمـاشـای مصــلا شده بودم
 
دلتـنگ تــر ازقبـل هـوایی به سرم زد
از خــاطـره هـایـی که مجزا شده بودم
 
یـــاد پــدر افتــادم و دســتان کریمش
طـفلی شــدم و غــرق تمـنا شده بودم
 
پایــیـزغریــبی که پدر پیش خدا رفت
آن روز ِ پرازدرد که تنــها شــده بودم
 
رفتـم به مـزارش که زیـارت کنم و شب
دیدم که غمی نیست ...مصفا شده بودم

برگــرد کـه عــادت نکنم فاصله هـا را
تـا می شــمرم آمـدن  قـافـلــه هــا را

از بس که به راه تو نشـستم هــمه گویند
مجنـون شده ام ، می شنوی ولوله ها را؟
 
از شــرجی ِچـشمان تب آلود من امشب
بـاران زده پـهــلوی همه اســـکله ها را 
 
سرد است بیابان غمت ...پس چه گدازی
بــر پای دلــم نقـش زده آبــله هــا را؟ 

تا پــای  بـلنــدای غـرورت نـرســیدم
تا کــی بـدوم سـر به هـوا مرحله ها را؟
 
ازکـوچه ی مـاکوچ نکن با همه سردی
بـر هم بـزن آییــن همه چـلچـله ها را
 
در خلوت خود چله نشـسـتم به ریـاضت
ســربُرده ولی نـاله ی من حـوصله ها را