بشنو ز من ،روایت فردا... شنیدنی است

حالم شبیه پیله و پروانه ، دیدنی است

از کوچه باغ عشق که رندانه می روم

سیب لبت از این سوی دیوار چیدنی است

آن گل که در بهار شما  ناشکفته است

در برگ ریز و فصل سرد ما شکفتنی است

نازم به غم ناخوانده مهمان همیشه ام

تنهایی ام بدون آن عهدی شکستنی است

وقتی که نیست ... قصه ی  رسوایی دلم

ورد زبان مردم هر کوی و برزنی است

از چاه کنعان ماه زیبایی به جای آب -

پبدا کنی آوازه اش پنهان نکردنی است

تا پشت درهای بلا باید دوید و رفت

پیراهن معصومیت وقتی دریدنی است

وقتی که محو صورت خورشید می شوی

دست از ترنج می شناسی یا بریدنی است ؟

تعبیر خواب بی قرارم را خلاصه گفت

پیغمبری که چهره اش تصویر روشنی است

باید شبیه عشق اعجازی دوباره کرد

آری شبیه حضرت عشق آفریدنی است

دوباره ماه شـــیدایی ، دلم لبریز ماتم شد 
قلم رخت عزا پوشید ، دفتر خانه ی غم شد
 
دوباره ماجرای آب ،کودک، تشنگی ، عباس
تپــش هایِ دلم ، سـینه زنی های محرم شد
 
دوباره آمدی ؟ اهـلاً و سـهلاً خوبِ تکراری
مکـرر در مکـرر قصـه ی انـدوه عالـم شـد
 
دوباره ، پیـرهن مشکی و سـربند ِ ابـوفاضل
دوباره نوحه میخوانم که چشمان دلم یم شد
 
دوباره دسته ها جاری ، خیابان ها چراغانی !
و شــعر محتشـم برروی پرچم ها منظم شد
 
دوباره تکیه ها دایر ، دمام و طبل و مداحی
 تمام شهر...  یک تعزیه ی ِ ناب مجسـم شد
 
ذبیـح ِعیـد اضـحی ، شـاهد اولاد ابـراهیـم
حــسینم ، وارث آدم ، مسیح ِ جمله آدم شد
 
به قربانـگاهِ دستـوری خلیل آورده اسماعیل
چرا خون خدا مصـداقِ ناب ذبحِ اعظم شد ؟
 
چه مشـتاقانه می میرند... یاران روز عاشــورا
حبیب ومسلم وعون و علی... برهم مقدم شد

گلـوی تشـنه ای نازک ، علـی ِ اصغری زیبا
دهان ِغنچه ا ی پرپر، فدایِ دین خاتـم شد
 
خیام و دامن و آتش ،  به جهل مردمـی ابتر
اسـیرِظلم این افسانه ، زینب ... مادرِ غم شد
 
عرفنا عشـق و بیداری ز باور های عـاشـورا
و لولا رایت ِ عبـاس...،   بیـداری مرخم شد

امشــب تمـام قصـه هـا را مختصر کن 

تنها روایت قصه ی خوف و خطر کن 

تا قاف راهی کـن مـرا سـودایی عشق 

حتـی مـرا در انتـها بـی بـال و پـر کن
 

در آتـش افــتــادم ولـی پــروا نــدارم 

تا پر بســوزم شــعله ها را بیشتر کن 

هرچــند بـی تابم ، تو نازت را بیافزا

این تشـنه را آواره ی کوه و کمر کن 

امشب قسم خوردم شرابت را بنوشم 

جام مرا صـد بـارِ دیـگر هم دَمَر کن 

این هـفتمیـن بـار اســـت دنبال سرابم 

پیش صفایت رازِ سعی ام را سَمر کن 

در آسـمانت مـاه عشــقم می درخشد 

یا باورم کـن ، یا شبـی شق القمر کن 

این روزها کمتر نصیـــبم می شـوی درد
شـــــاید گرفـــتار رقیــبــم می شوی درد

با این که ازاحوال من دوری محال است
باور کنـم عــهد ِ غـریــبم می شوی درد

تـــب دارم و در من امیــدی کــــودکانـه 
می گیــردم ، آیا طبــیبـم می شوی درد؟

امشـــب مســیحــای دلــــم ماتـــم گرفته
یکبـــار دیگر هم صلیبم می شوی درد؟

از درد بی دردی امـــان ، ای درد بگذر
مگـذر کـه درد ناشــکیبم می شوی درد

صـدای خون و خاکستر در این کاشـانه پیچیده
دو بـال زخمی ات پـروانه... ! دورشـانه پیچیده
 
شـکنـج  ِمـوی باروتی ِتـو عطـر خوشـی دارد
که دور ِ غنچـه ی زخـم تو روی چـانه پـیچیده
 
نمی دانی چـه حالی شـد ،رفیقت روز دیدارت
که آمد پیـش بالین تـو ، بی تابـانه ... پیچیده ...
 
برای چشـمهایـت  بی قـراری می کنـم وقـتی
که در قـاب نگاهـت عشق ، معصـومانه پیچیده
 
من از فرط ِغزلخـوانی لبم آتـش گرفت ... آری
تـو آن شـعری ،کـه ارکانش در آتشخانه پیچیده
 
روایـت کرده ای پـرواز را ... قـقنوس در آتـش
  که در خاکسـترت رویـای صـد پـروانه پیــچیده   
 *****
شــهید شـاهد دردم "رحیـم"  ِقـلب بی تابم ،
در این دلتنگی ام موسیقی ِ حنــانه پیــچیـده 

به یاد همکلاسی شهیدم /رحیم ابولقاسمی /-1365سال دوم ریاضی

- تویسرکان - دبیرستان دکتر شریعتی
 

 همپای ِتو ای عشق دویدن هنرم نیست  
تا قــاف بلــندِ  تو پریدن هنرم نیست 

از فاصله کم کن که مرا حوصله کم شد
نزدیک شَوم کاش ،رسیدن هنرم نیست

جان/ ساده تر از کوه غمت/ کندم و اما
شیرین، لبِ لعل تو چشیدن هنرم نیسـت

شـــاید ببُـــرم دسـتم و نارنـــج نبینم
پیـــراهن شرم تو دریدن هنرم نیسـت  

با خاطره درگیـرم و با عشـق هم آغـوش
از عشــق  ولی خاطره دیدن هنرم نیست

شـــبهـای درازی که غزل مونس ما بود
  شایدتو فراموش کنی... من هنـرم نیست  

گفتــم نَسُــرایم غــزل ، آرام بگیــرم
اما ســر ِاین رشــته بریدن  هنرم نیست

وقتی که مجبـوری به غربت رهسـپاری
گنجــینه را دست عزیزت می سپاری...
 
باید بگــویی گریــــه ها سامان بگیرد
تا خــــدعه ی طاغوت ها را برشماری
 
گفــتی ســفر مثل همیشه نیست ،... اما 
داری به فرق شــیعیان پــا می گزاری  
 
    با مــوج « لا » بر سـاحل دل ها نشستی    
با این روایــت گفتــه ای والاتبـــاری
 
ای چشم ها فرش رهت آسان سـفرکن
هم مردمی بیرون کن از چشم انتظاری
 
اینجــا غــزل پایـان گرفته بی وضویت  
تا با دعـــا بـاران لطــفت را بــبــاری
 
ای بر سریر عشــق ، ای بشکوه ای مرد
باخطبه ای رسوا کن این پاییز، این زرد
 
ای جان که بر دسـت ِدلِ مردم نشسته
ای از تبـــار مــــادر پهـــلو شـکسته
 
بوی عـلی بوی حسـن! ، با یاس بودی؟
یا چون حسـین فرمان ده عباس بودی ؟
 
زیبـا ترین تشـــبیه زیـن العــابـدینی
دریـای عـلمی ، باقـری ، احیای دیـنی
 
صدق و امانـت در مقـــامت پـا گرفتـه
صادق زبـانی شــــهره ات بـالا گرفتـه
 
پیـغمبــری کن مـردم مسحوری ات را
اعجاز کن مـوسی ید منشــوری ات را
 
تا انعــکاس عشــق بـهتر چـاره سـازد
بی ماه رویــت التـــهاب دوری ات را
 
ازمشــرق جغــرافیای عشق پیـداست
آخر هویــدا می کنی مسـتوری ات را
 
باید دخیـل عشــق بنـدم بر ضریحت
پیدا کنم تا شـیوه ی مشـکوری ات را
***
با اشـک می شـویم اگر زائـر شـوم باز  

صحن عتیـق و کوثر و جمهوری ات را   

تا از ضریحـت بوی سوسن می تراود 
چیــزی شـبیه عشق در من می تراود 
 
وقتی دخیل عشق می بندم به مویت 
در من هــوای با تو بـودن می تراود 
 
از هـر مُـژه مقـراض می سازم دمادم 
تا درحرم گـردی به دامـن می تراود 
 
چشــمِ  تَـَرم  را نـذر ابروی تو کردم 
خشـــکیده چشمِ دل ولیکن می تراود 
 
با ایـن غـزل دیــگر نمی چرخد زبانم  
با مثنــوی شـاید ســـرودن  می تراود 
 
بیمــــارعشــقم درد ها را می شناسی 
انگـــورهـای بی حیــا را می شناسی
 
وقتـــی ضمیـــر مفردم حاصل ندارد 
دریـــای جمــع غصه ام ساحل ندارد 
 
آن وقـــت پرپر می زنم بوسیـدنت را 
     اشـکم که می شوید مســیردیدنت را    
 
آهــــو تبـارم صیـد دنیا گشته ام ، آه 
ای کاش ضامـن بودی ام در آخرِ راه 
 
ای کاش گم بودم به راهی درحریمت 
برتن لبــاسـی کرده بـودم از طمیمت 
 
بُــغض غریبـی در گـلو مانـد و نـگفتم 
شـــاید غـزل یکـبار دیگر می شـکفتم 
 
خورشــید ِ رویـت روی عالم  را گرفته 
      خورشـید عالم می درخشـد؟ یا...گرفته ؟     
 
در من طلوع عشـق و صبح روشنی که 
... تـا بی نهــایـت  می تراود ، پا گرفته 
 
این هشتمین باراست مدهوش تو هستم 
گـلدســته ات  دســت مرا بالا گرفتـه 
 
ای کــاش می مردم میان صحن قُدست 
تا مــرغ  جانم  در حـرم مـأوا گــرفته 
****
...آری زیـارت بوده ام ، بُـو کـن دلم را !
عطر حـــرم این خـانه را حـالا گرفتــه 

 شــاعر شـده ام  با غـزلی سـاده بمیرم
کاری که غـزل دسـت دلم داده بمیرم
 
ازحـلقــه ی چشم سیـه و پیچش مویش
هی تاب خورم با تب و... افتاده ، بمیرم
 
پایان که نـدارد ســفر عـشق ... ولیکن
ترسـم نرســم ، اول این جاده بمیــرم
 
  گفتـم که نمیــرم اگر از شـرم نگاهش  
در برکـه ی لب بی غزل و بـاده بمیرم
 
فنجـان غزل پر شـده از قهوه ی قاجار
از بیـــم  رقیــبان ، خودم آزاده بمیرم
 
 در بند ِ نمردن شـده ام تـا من ِ انسـان 
مشـتـاق شـدم  مثل ِپـری زاده بمیرم

تا قــاف ِتـو ای عشـق پریــدن نتوانم
از غنچه ی لـب های تو چیـدن نتوانم

از فاصـله بیـــزارم و با حوصـله درگیر
نزدیـک شَــَوم کاش ، رسـیدن نتوانم

با ناخـنِ عشقــم بکَنَـم کوه غـمت را
هرچند! ... ز لعل تو چشـــیدن نتـوانم

زندان نَرَوی یوسـفم اینبار، که من تا ...
دروازه ی شـــرم ِ تو دویــدن نتـوانم

بی تاب کمی خاطره بودم من و اکنون
تصـــویر همان خــاطره دیدن نتوانم

شبهای درازی که غـزل مونـس ما بود
شـاید تو فـراموش کنی ... مـن نتوانم

گفتـم نَسُــرایم غـزل ، آرام بگیــرم
افســوس که از عشــق بریدن نتـوانم

شـبی که جـهل و نفاق ائـتلاف می کردند
برای حذف ِ عدالــت ! خلاف می کردند

شـبی که روحِ عـبـادت میـان مـردم بود
حرامـیان پی ِ شـیطـان طواف می کردند

شبی که شـیر و نمک بود و سفره ی افطار
علی و نفـس ِعلی! هم مصـاف می کردند

شبی که فتنه نخـوابید وعشـق را رگ زد
امیر و مرگ ِجـمیلش زفــاف می کردند

شبی که تیـغ جهالت شراب شامی خورد
بدون معـجـزه مـه را شـکاف می کردند

سـرود فُزتُ وَ رَبَش که خوانده شد ،باید 
خسان به ذلت ِخویش اعتراف می کردند

آسـمان گریه کرد و اشک خدا سـهم دریای ارغوانی شد
سحری که مسافران غریب خواب بودند و عشق آنی شد

هجـــرتی با پـری شکســته ولی سفری تا مدینه ی ابدی
آســــمان از ستــاره لبریز و سهم دریا غروب فانی شد

گُر گرفـته در آب دریا هــر قسمتی از ستاره های خدا
آب و آتش به هم تنیده شد و روی دریا پر از معانی شد

دلبـری برگزیده ام سحــری سفری هم برای ماه و عسل
تـازه داماد من انار دلش دانه دانه ... نه ، خونفشانی شد

لاله هـایی ز خانــه ی خورشید بی صدا روی آب افتادند
دسـت پر مهر جاشوان روی سینه ها پرچم و نشـانی شد

جای ماهـی ستـاره شــد صید از دل دریای ارغوانی که
بار دیگر سـرود یا زهـرا ... نغمه هـایی به این اغانی شد


غزلی نذر 290 شهید بی گناه پرواز 655 ایرباس

ســرِ عشــق تو که زنجیــر شدم
به همین بـــاده نمــک گیر شدم

برق چشــــمان تـو را می دیــدم
که شــــبیه دم ِ شمشیر شــدم

تا رسیدن به تو هم راهی نیست
که رهـــا در کــف ِ تــقدیر شـــدم

دیدنی های تو کم نیــست ، چرا
سوی چشـــم تو سرازیر شدم ؟

ســـوختم در هـــوسِ لعــل لبـت
در هــــمین حادثه، تبخییر شدم

شــرم چشــــمانِ من و دیدن تو
چه کنم ؟ بستـه به تصویر شدم

شب طوفانــــی ِ من خاطره شد
جـــزر و مدی شد و تطهیر شدم

می خـــرم ناز ِ تو با نــــقد ِ نیــاز
ناز کـــن ناز! کــه من پــیر شدم

به دلــــم حس غریبی می گفت
بنویــسم ز تــو ... تحـــریر شدم

بی باک تر از اشک توام دیده گواه است
افتاده ام از چـشم تو یـا حُقه ی آه است؟

دلـدادگی امّا ، همــه ی باخـتنم نیست
بازیـگرِ این بـازی پُـر غصـه، نـگاه است

لب می گزی از حرمـت ِ لب چیدنت امّا
در باورِ من خوردن ِ این بـاده مباح است

غم خوردن ِعشـقت همه شـادی دلم بود
آواز قشـنـگی که مخالف بـه سه گاه است

مهتـاب غـرورت بـه شـب آویـخـته لیکن
تـقدیرِ پـلنـگِ دل من حسـرت ماه است

پیمودمت ای مرحله ی ِ سـخت رسـیدن 
شب های پر ازدلهره ! ... هنگام پگاه است

من بغضِ شـکوفـا شـده ام حوصله ای کن
بی باک تر از اشک تو ام دیده گواه است

تو آن دلیــل خدایی که حاضری امّا
بـرای آمـدنت نـدبه خوانده ام ؛ آقا

خدا کــند که بتـابی به باور مـردم
و گل کنی به بلنــدی عشق در دلها

تو فصل آخر منظومه ی خدایی عشق
تمام ِ سوره ی یاسین ، طلیعه ی طاها

قــیامِ حتمی عشقی ، قـعود در قلبم
ســرادقات جمـال ِ تو ، جنت المـأوا

بیاکه بی تو چه سرد است فصل ایمانم
و با تو سبــز و بهاری ، تمــام باورها

1-

ساز ِدل ِمن  ناکوک شده

یا هارمونی ِچشمک زدنهایت متغیر

ستاره ی انجمنم

چرا ...

در مدارِ نگاه عطشناکم

نمی رقصی ؟

2-

قوس ابروها که بالا می کشی

یعنی شکارم

و تو ...

غزال پرسان نیازم را

 با تیر مژگان می زنی؟

3-

لبریزم  از دلدادگی

از عشق

اما

از برق چشمانت هراسانم

باران چشمم تا مدام است

بتاب

رنگین کمانم کن

4-

وقتی که طوفانی شدی

زورق بی تاب دلم

ترک برداشت

دریای امیدم  

حالا ... پارو می زنم ترسان

هراسان

تا... ساحل آرام چشمانت.

مهی که صورت خود را پسِ نقاب کشید
تـمامِ نقـش ِدلم را به پـیچ  و تاب کشید
 
و دردِ مانـده بـه دل را ، نگـفتم و نشـنید
نهـفتـه هـای دلــم را به التـهاب کشـید

هوای  ِابری دل را دوبـاره آبــی کـرد
عبور سخت نـفـس  را هـوای ناب کشید
 
شـمال سـرد دلـم را مسـیر بـاران کـرد
جنوبِ شــرجی سینـه ، به آفـتاب کشید
...............................................................
کشیدم آنچه کشید و سرودم آنچه سـرود
به روی بـوم دلـم ... تا گلِ شراب کشـید
 
و من کـه مرتـکـب ِمســتی ام ندانسـتم
برای تـشنگی ام نـقشـه ی سـراب کشید.
...............................................................

1-
چشم به راهم
طلوع دوباره ات را
 ماه در « محاقم»
... از چاه حسادت جهل
چگونه  با دلو ِنجابت بر آمدی  
که در مصر  ِدلم « عزیز» شدی
 
2-
شب دیجور است
و ریزش سنگ جهالت در راه
 پیراهن « نجابتت » را ...
همان که ناخن گرگ هوس درید !
نذر روشنی چشمانم
« شعله ور» کن
چشم دلم
به اندازه ی دیدن آتش درونت بیدار است  .
 
3-
سپیده که زد
و از خواب کهفی « فریادم» که برخاستم
تنها سکه ی دقیانوسی باورم را
به قرص نانی« سپید»  فروختم
کجایید هم ناله های دیروزم
تا غزلی شویم ...
جاویدان
 
4-
سالهای قحطی عشق
چه « بی خبر» رسیدند
و ما
گنجه های دل را
از دانه های محبت پُر نکردیم
کاش« مُعبری»  بود
برای خوابهای پریشانمان
 
5-
باید« شکسته »  بنویسم
قصه ی بر« چلیپا » شدن غرورم را
تا « طغرای»  ابرویت
سایه بان پیکرش باشد
... « ثلث» آفتاب نگاهت  
برای آب کردن یخ غرورم کافی است
 (رضا محمد صالحی)

1-

« غزل » یا ...« سپید»
شور باید  و شعور
می بینی..
هنوز « قافیه » را نباخته ام
اما در پلک زدنی
از  وزن غرور افتادم
یادم باشد
از وزانت  نیفتم !
2-
تعریف ساده ای دارد
«خوشبختی»
درهمین حوالی است...
معجزه  لازم نیست !
کافی است
مجاورت  باشم
یا... زائر چشمانت
3-
چه می شود کرد..
برای « زیستن» !
بهانه ای لازم است
و بهایی برای پرداختن
بهانه ام تویی
بهایش هرچه باشد !
4-
آوار شده
برف نگفتن هایم
روی شاخه های دل زمستان زده ام
دستهای « شنیدن » ات  را بالا بیار
تکانی کافی است
تا  ... بازیچه ات شوم
5-
امشب طالعِ من
ماه تمام است
نیمه ی «عمر» ِ من است دیگر!
شامِ روشن مهتابیم
پایانی باش
...بر سیه روزیم
 (رضا محمدصالحی)

با ایـن که در ایـن دایره ترفند تو عشق است
می خواهـمت ای یار که پابند تو عشق اسـت

نــزدیـک شـدم دیـدمت ای نـاصیه روشن
پیـداست از این فاصـله سربند تو عشق است

در نــاب تـرین لحــظـه ی تحـویل دل من
دلـشــوره ی تلخ من و لبخـند توعشق است

راهـی شــده ام قـاف ِدلـت هرچه بلند است
ســیمرغ ِ رها ، حلقه ی پیـوند تو عشق است

ای ســرو رشـیدی کـه هـم اندازه ی عشقی
بالا چـه نشیـنـم که همانـند تو عشـق است

می گویــمت افـسانه ی شـبـهـای شـکفتن
از ایـن هـمه افسـانه خوشایند تو عشق است

مـن مســئلـه آمــوز دبسـتان تو هســتم
تـا طـبع فره منـد و هنـرمند تو عشق است