مـی رفـت، ولی پشت  و پناه حرمش بود

مـردی کـه شـبـیه پـدرِ مـحترمـش بود

مـی رفـت کـه بر بـرکه ی بی تاب بتابد

ماهـی که فـلک چـله نشین درمَش بـود

نخلی که تـناورتـر از او نیست در این باغ

بیگـانـه نـمک گیـر عـطـا و کـرمش بود

می رفـت  و بـرادر نـگـران ِخـم ِ ابـروش

خـواهـر نـگران از سـفر ِلاجــرمـش بـود

خـواهـر نـگران بـود ... بـرادر نـگران بـود

در خیمه ولـی جـور ِعـطش بـارگران بـود

این راه چه هموار وچه دشوار و مَهاب است

بـاید بـرود، چـون جـگر عشق کباب است

شـاید بـرسانـد به حَـرم جـرعـه ای از آب

تا تَر کـند از عـشق ، لـب کـودک بی تاب

انـگار کـه مـهریه ی مرضیّه  دریغ است -

از سلسله ی نور ، کـه درعلقمه تیغ است !

قـدّی چـه رفـیع و سـرِزلـفی چه پریشان

این سرو چه میخواهد از این رودِ خروشان

در شـعله اگـر سـوخته  بـال و پـرِ جمعی

در مـعرکه ی عـشق فـروزان  شده شمعی

لب هـای بـه هـم دوخته از سوز عطش را

در آب ِچنان آینه چون دیـد ، سـرش را -

چـرخـانـد بـه سمت حـرم و سوی برادر

پـوشید بر آن روی و نـگـاه و نـظـرش را

افـتـاد بـه یـاد ِ لـب ِ عـطـشـان رقـیـه

آن غـنـچـه ی تـفتیده ز هُرم و اثرش را

می خـواست که باران شود آهسته ببـارد

انـداخت اگـر مَشک و عنان و سـپرش را

درخون که تپید آینه،خورشید عیان کرد

در غـربـت این منـظره، چشمانِ ترش را

خورشید که بر روی زمین خم شده باشد

از داغ بـرادر ، کـه شـکستـه کـمـرش را

یعنی که دگر از مـه کامل خبری نیست

شـمـس آمد و آورده هلالِ  قـمـرش را